A comezos do século XX e ata mediados do mesmo, o tren mineiro de Vilaodriz deu moito auxe a toda a contorna do Río Eo, desde A Pontenova (onde se cargaba o mineral) ata Ribadeo, onde se facía a descarga nos barcos. Xa naqueles anos soñábase coa actual Ponte dos Santos.

Foron aqueles uns anos de gran actividade social e cultural. Xurdiron varias sociedades culturais e bibliotecas. Creouse tambien por aquel entón a Escola Agraria "Pedro Murias" (a mediados de século), sustentada por un indiano en Cuba.

Cara a 1915 constrúese a Torre dos Moreno, unha das obras arquitectónicas máis características de Ribadeo, edificio modernista que contaba xa con ascensor e sistemas de recollida de lixo por medio de tubaxes internas.

Das sociedades que se crearon a principios de século, aínda existen dous con patrimonios moi importantes, aínda que con pouca actividade. Unha é a Sociedade Filantrópico Dramática, propietaria do Cine Teatro, onde se organizaban unhas fenomenais actuacións con artistas ribadenses como o cantante de ópera Manolo Cortés, os Ruiseñores do Eo e a Coral Polifónica.
A outra é a sociedade de Socorros Mutuos "A Concordia", unha especie de seguridade social para os desamparados, que recentemente chegou a un acordo co Concello para crear un Centro de Día para asistencia aos maiores, a situar no antigo matadoiro cunha magnifica vista sobre a Ría.

No último terzo do século XX, cando xa se achegaba a democracia, creouse o primeiro Instituto de Bacharelato da zona (actualmente Instituto Dionisio Gamallo Fierros). Nun primeiro momento foi denominado "Instituto Laboral" debido a que nel se realizaban prácticas dos diferentes oficios e profesións.

Constrúese o actual Parador Nacional de Turismo, cunhas excelentes vistas sobre a ría. O porto de Ribadeo traballaba nestes momentos a pleno rendemento, coa Aduana da provincia de Lugo e segue aumentando o ritmo ano a ano.

Nos últimos anos, un dos acontecementos máis importantes para Ribadeo foi a construción da Ponte dos Santos (obra finalizada o verán de 1987), factor que provocou na nosa vila unha concentración e auxe de comercio e servizos.

Desta importante actividade económica, artística e cultural, naceron numerosas e valiosísimas iniciativas algunhas delas en pleno funcionamento como a Banda Sinfónica Municipal e baixo a batuta de Carlos Alvarez Fdz-Cid, a Coral Polifónica (Decana da Provincia).

Naceron tamén numerosas publicacións algunhas efémeras, as máis destacadas "Ribeiras do Eo" e "A Comarca do Eo" (esta última fundada en 1919 por Francisco Lanza e vicedecana dos semanarios galegos, actualmente baixo a dirección do Progreso de Lugo).

Neste momento, logo da absorción do Condado, Ribadeo é un señorío xurisdiccional cunha serie de privilexios tributarios para os señores xurisdiccionais que non tiveron choques cos viláns, ata case o final da súa existencia en 1812.

Neste mesmo ano, como dato demográfico, os veciños do señorío eran 948, repartidos da seguinte forma:
280 en Ribadeo, 65 en Arante, 140 en Cubelas, 91 en Obe, 53 en Vilaselán, 207 na Devesa, 68 en Rinlo e 44 en Piñeira.

Cando comeza o século XVI en Galicia existían cinco provincias, que a mediados do mesmo aumentarán a sete: A Coruña, Santiago, Lugo, Ourense, Betanzos, Tui e Mondoñedo.

En 1822 fúndense en catro, en 1823 serán de novo sete e en 1833 establécense xa definitivamente as catro provincias actuais, co que Ribadeo deixa de formar parte da provincia de Mondoñedo, cidade coa que sempre mantivo enfrontamentos porque a sede episcopal, recelosa da puxanza comercial da vila do EO, gravou cunha gran cantidade de impostos, que ata fixo fuxir cara a Castropol a unha parte importante da burguesía comerciante.

Territorialmente, en 1835, algunhas parroquias do sur do Concello de Ribadeo uníronse para constituír o Concello de Cedofeita pero en 1843, a Xunta Provisional de goberno de Ribadeo abortou esta iniciativa e nunca máis houbo problemas coa integridade territorial do concello.

O século XIX marca un punto de inflexión decisivo entre o Ribadeo antigo e o moderno coa desparición da muralla, ademais doutras construcións que marcaban a vida da vila durante os séculos anteriores.

O señorío de Ribadeo abarcaba as seguintes parroquias do municipio: Santa María del Campo (Ribadeo), Santa María de Vilaselán, San Juan de Piñeira, Santa Eulalia (Santalla) da Devesa, San Vicente de Cubelas, San Juan de Obe e San Pedro de Arante.
Nestas sete freguesías había oito vilas (segundo datos de 1751):
Ribadeo, Vilaselán, Vilaframil (A Devesa), Vilandriz (A Devesa), Vilagüiz (A Devesa), Vilamariz (Arante) e Vilavella (Ribadeo).

Dos primeiros séculos de nosa era cabe supor que a poboación celta-romana foi evolucionando dun xeito similar a como o fixo no resto de Galicia.
Máis adiante chegarían os suevos e parece ser que o declive foi bastante importante. Fálase de que un xenro de Don Pelayo, chamado Afonso o Católico, repoboou Ribadeo quizais con refuxiados cristiáns que fuxían do avance musulmán.
A igrexa de Ribadeo foi catedral ata o ano 918, no que Ordoño cambiou a sede a Mondoñedo.

Repoboada ou non por Afonso o Católico, o certo é que a mediados do século XII a vila asentábase na ensenada da Vilavella, pois o primitivo núcleo de Cabanela e Porcillán foi abandonado fuxindo dos ataques dos hérulos e normandos nos séculos IX e X.

Logo dunha serie de tensións, no ano 1183, Fernando II concede ao obispado de Mondoñedo os dereitos sobre o territorio dependente da igrexa de Santiago de Vigo, que chegaban ata o porto de San Julián (Porcillán), onde comezaba Vilaselán.

Nos anos posteriores produciranse cambios na sede obispal entre Mondoñedo e Ribadeo, que acabarán no ano 1270, cando Nuño II concederá a Colexiata, que chegará ata o século XIX.

Pouco despois, polas concesións de Fernando II e Afonso IX créase o señorío abadengo. Este señorío abadengo durará ata o 20 de Decembro de 1369, día no que Enrique de Trastámara, en pago polos servizos prestados na loita contra o seu medio irmán Pedro o Cruel, outorga as terras de Ribadeo, con título de condado, ao cabaleiro francés Pierre de Villaines.

Ao pouco tempo, este vendería o Condado a Rui López Davalos, que caeu en desgraza ante o novo rei Juan II.

Juan II dividiu o condado de Ribadeo, para reunificarlo despois ao concederllo en 1431 a Rodrigo de Villandrando. Virían despois máis condes, ata que co matrimonio de Rodrigo de Silva e unha dama da familia de Híjar, incorporouse, en canto a título ao condado de Híjar.

Os primeiros vestixios históricos son de orixe fenicio, un asentamento mineiro-comercial alá nos séculos XX a XVI a.C. (antes de Cristo).

Aínda que é probable a presenza posterior de cartaxineses e gregos, pola importancia do seu comercio en Galicia, non se dispón de datos da súa incidencia na ría de ribadeo.

Existen, iso si, restos importantes dos celtas autóctonos, como a famosísima Diadema de Ribadeo toda ela chea de baixoreleves cunha serie de torques ademais de espadas e fíbulas. Discútese sobre o grupo étnico celta que poboaba a zona: segundo algúns foron os Eosios e para outros foron os Cibarcos.

Sexa como for, o certo é que tiveron que recibir a visita dos romanos, aínda que non se acharon restos das calzadas, fontes, templos, etc...só pequenas pezas de cerámica, algunhas moedas, etc...